Petra van den Akker werkt normaal gesproken bij het instructieteam. Ze is in deze tijd ingezet in het nieuwe Covid cohort op afdeling 2 in Antonius te Oostburg. Dat is heel wat anders. “Van de week had ik voor het eerst sinds 21 jaar weer nachtdienst. Dat is echt weer buffelen.” Petra laat ons meelezen hoe het is om in een cohort te werken.
“Zo… mijn eerste volle week op de cohort afdeling is een feit. Wat een ongelofelijke ervaring en wat een meedogenloos en naar virus is Covid-19. Een virus wat er zo ontzettend in hakt. Wat ervoor zorgt dat mensen eenzaam moeten vechten om weer beter te worden. Een volslagen vreemde wereld. Alles en iedereen die je anders nodig hebt en die je helpen met beter worden, zijn er niet. Alleen en alles behalve jezelf zal dit moeten doen. Een patiënt zei afgelopen week tegen mij: ‘ik ben mijzelf volledig kwijtgeraakt hier in die korte tijd dat ik hier ben. Het is alsof ik op een andere planeet zit en ik voel mezelf knettergek worden hier’. Ik weet niet meer welke dag het is, hoe laat het is en ik weet niet eens wie jullie zijn. Ik zie een naam op een sticker staan maar heb verder geen idee…” Ook voor ons is het knap lastig. Ik kan dat gat onmogelijk vullen. Ik kan alleen maar zorgen dat ze zich nog een beetje mens kunnen voelen. En zelfs dat is een opgave. Want hier lig je dan…soms ver weg van huis, in een blauw jasje op een afdeling waar je niemand ziet die nog een beetje vertrouwd voelt. Het is een nare wereld. Ik, met al mijn kennis en kunde, sta daar zelfs soms met lege handen.
Ik kan niet wachten tot deze ellende over is, maar ik ga het straks ook missen. Niet de zieke patiënten, maar het team. Petra van den Akker
Ook ik ken het niet, nooit eerder meegemaakt en geen vergelijking. En toch heb ik mij zelden zo nuttig gevoeld. Het is een prachtige ervaring waarvan ik oprecht hoop dat ik die nooit meer over moet doen. Een dubbel gevoel dus… maar het is het waard! Want ondanks de leegte die ik niet kan opvullen, kan ik wel mijn verpleegstershart kwijt. Een aai over het hoofd, even knijpen in een grote teen, een grapje over corona (waar ze zo ontzettend om moest lachen) en gewoon even samen balen van de hele situatie. Ik kan niet wachten tot deze ellende over is, maar ik ga het straks ook missen. Niet de zieke patiënten, maar het team. Een bij elkaar geraapte groep met waanzinnig gedreven mensen die werken zoals de zorg ooit bedoeld was. Wat een top team!! Trotser kun je mij niet maken. Wij fixen dit gewoon even… Nogmaals bedankt voor deze mogelijkheid. Ik ga dit nooit meer vergeten.”