Hanny groeide op in een huis vol creativiteit. Muziek en kunst waren er net zo vanzelfsprekend als ademen. Van jongs af aan vond ze haar weg via klanken en kleuren – schilderen en muziek waren haar uitlaatkleppen, haar manieren om te voelen en te vertellen waar woorden soms tekortschieten.
Ze speelde orgel en piano met overgave, en die liefde deelde ze graag met anderen. Met een glimlach denkt ze terug aan een bijzonder moment, lang geleden: ze was dertig toen ze samen met haar opa werd uitgenodigd voor een televisieopname in Hilversum, onder leiding van componist en dirigent Jan van der Waart. Haar opa zong, zij begeleidde hem op de piano. Een herinnering om te koesteren, waar muziek, familie en trots samenkwamen.
Pas later in haar leven vond Hanny een nieuwe vorm van expressie: het schrijven van gedichten. Het kwam onverwacht, kort na haar scheiding. De behoefte om haar gevoelens, haar ervaringen en pijn van zich af te schrijven, werd ineens helder. De woorden kwamen vanzelf, in golven, ongefilterd en eerlijk. Ze poetste haar teksten niet op – ze schreef ze zoals ze zich voelde: puur, open, soms rauw en altijd oprecht.
In haar kamer heerst een rustige sfeer. Kaarsen, kleine beelden – het zijn haar rituelen, haar manier om stil te staan bij het leven. Ze noemt zichzelf niet spiritueel, maar voelt diep en bewust. Die gevoeligheid klinkt door in haar gedichten.
Op haar schoot ligt een dagboek, gevuld met zorgvuldig gekalligrafeerde teksten. Sommige woorden beginnen al licht te vervagen – de tijd laat zijn sporen na, net als op het leven zelf. En nu haar zicht wat minder wordt, voelde ze de wens groeien om haar werk te delen. Niet voor de eer, maar om anderen te raken. Zoals haar eigen woorden haar troost boden, hoopt ze dat ook anderen zich erin kunnen herkennen – dat ze steun vinden, misschien zelfs moed.
Samen met haar zus bladerde ze door haar dagboeken. Ze selecteerden, schrapten, lazen hardop, en uiteindelijk ontstond het idee voor een boekje. Haar lievelingsbloem – de klaproos – kreeg een prominente plek. Symbool van kwetsbaarheid én kracht. Haar twee zonen worden liefdevol genoemd in het boek; het is een levenswerk geworden, opgebouwd uit kleine, persoonlijke momenten.
Na het uitbrengen van haar boekje stroomden de reacties binnen. Mensen herkenden zich in haar woorden. Sommigen vonden troost, anderen gewoon een gevoel van: “Ik ben niet alleen.” Die verbondenheid, die diepe menselijke herkenning – dát is voor Hanny de ware beloning. Een kroon op haar werk, gedragen door haar hart.
Hanny haar verhaal is onderdeel van de campagne ‘Uw verhaal verdient een podium’. Bij ZorgSaam laten we de mens zien zoals men altijd is geweest. Verder kijken dan alleen het stukje zorg dat wij bieden.
Hanny en de kracht van woorden